Pleidooi voor de kinderbril
Belevingsverslag Probabilities of Independent Events — Needcompany
Wie naar betekenissen of boodschappen zoekt, kan zijn hoofd lang breken. Grace Ellen Barkey geeft je de keuze: anderhalf uur strijd leveren, anderhalf uur “wtf?!” of duiken in de wereld van Alice in Wonderland. Wi wa wonderland all the way.
Met haar voorstelling Probabilities of Independent Events neemt de choreografe je mee in een nonsensicaal verhaal van ongebreideld enthousiasme en jeugdigheid. Het ritmische geklap, aangezet door dramaturge Elke Janssens, vormt het startpunt voor een extreem dansante en persoonlijke voorstelling. De hele compagnie staat op scène: danser is zanger, dramaturg is muzikant. Een iets is duidelijk: iedereen verdient een piëdestal. Als kijker word je na een intieme start overladen met een kitschy collage aan popsongs, een mix van dans, straattheater, circus, performance en muziek.
Wat eerst bevreemdend werkt, verandert al snel in aanstekelijkheid. Maar dit gebeurt niet zomaar. De choreografe vraagt een publiek met lef, een publiek dat durft loslaten, een publiek dat kijkt met kinderbril. Amusement en entertainment staan voorop in deze feestelijke opener. De voorstelling dwingt je een kritische blik te lossen. Het kantelpunt komt er met Lean on me van Bill Withers. Na de zoveelste herhaling van het zinnetje Call me kan je als kijker en luisteraar niet anders dan je overgeven aan de dwaasheid en het zinloze.
Genieten van de springende, draaiende en vloeiende lichamen, het sferische lichtspel, de opzwepende muziek, de humoristische sketches, het jeugdige, simpele, spontane, krachtige, groteske, vitale, losbollige: deze voorstelling probeert ook niet meer te zijn dan dat. Dat ongedwongen spelplezier is niet vanzelfsprekend voor een hedendaags publiek dat gewend is aan inhoud en maatschappijkritiek. Grace Ellen Barkey doet zo een gewaagde zet. In het Concertgebouw lijkt een voorstelling als Probabilities of Independent Events een verrassende keuze. De simpele gretigheid werkt echter verfrissend en zorgt voor een verrassende wind. Toch één duidelijke boodschap: zet je zintuigen de komende voorstellingen van December Dance open, zonder meer.
Gewoon samenzijn en lachen, niet nadenken, je laten meevoeren in een wereld die je voordien niet kende, kan bevrijdend werken. Of zoals een van de dansers, Joshua, ons na de voorstelling toevertrouwt: 'het is leuk soms on-wetend te zijn.'
— P.I.E., gezien door Sofie Maes (Soundcast+) tijdens December Dance 19, op 05.12.19
