Hemel of hel, een complexe onderwereld of een zoet paradijs: de voorstellingen rond wat er na de dood volgt hebben vaak een bepalende invloed op hoe we ons leven leiden. Antwoorden zoeken we zelf, om het verlies van dierbaren een plaats te geven en hen dat leven na de dood op onze eigen manier te geven. En heel vaak vinden we die troost in muziek.
Het verlies van een kind is wreed, ongenadig, rauw. De vele zonen die sneuvelden als soldaat in WOI grepen Herbert Howells erg aan, maar toch straalt zijn Requiem vooral hoop uit. Wrange speling van het lot: enkele jaren later verloor hij zijn eigen zoon aan polio. De dood die een geruststellende stem krijgt is wat de Amerikaanse componist en Pulitzer-prijswinnaar David Lang inspireerde. Hij boetseerde vijf liedteksten uit Schuberts imposante liedoeuvre tot de aangrijpende cyclus Death Speaks. “Dood is bij Schubert geen plek of toestand, maar een metafoor, een personage in een drama die ons in onze eigen taal vertelt wat te verwachten in het hiernamaals.” zei Lang er zelf over.
Soms wint het leven van de dood, soms keert men terug van gene zijde. De epische verhalen en fascinatie voor die ultieme reis bleven een inspiratiebron door de eeuwen heen. Ola Gjeilo nam een oud Noors gedicht als basis voor Dreamweaver, en componeerde een intens relaas over de de heldhaftige, mooie, beangstigende en uiteindlijk louterende tocht door het hiernamaals. Het gevoel van thuiskomen en vrede vinden is wat we uiteindelijk allemaal wensen, en waarmee Stephen Paulus’ The Road Home afsluit.
Programma :
* Herbert Howells – Requiem
* David Lang – Death Speaks
* Ola Gjeilo – Dreamweaver
* Stephen Paulus – The Road Home
Stephen Layton, dirigent
Solisten Brussels Philharmonic
Ola Gjeilo, piano
Koenraad Sterckx, piano
Lore Binon, sopraan
