MAGAZINE DEC 21 - FEB 22

Verbonden met Bert

Els en echtgenoot Joris arriveerden in Brugge in 1994, mooi op tijd om de start van het Concertgebouw vanop de eerste rij mee te maken. ‘Onze interesse was meteen gewekt. We schaften dat fantastische boek aan met alle ontwerpen die meedongen om hét uitverkoren ontwerp van het Concertgebouw te worden.’ Het boek belandde bij boezemvriend Bert. ‘Mijn jeugdvriend en buurman in het Kempens jeugdorkest, blijkt zovele jaren later diegene te zijn die op de Concertgebouwwerf de opvolging doet voor het stabiliteitsbureau. Bert is er inmiddels niet meer, maar deze plek is voor mij onlosmakelijk met hem verbonden.’ Clara herinnert zich de zondagse ontbijten in de schaduw van de Lantaarntoren, waar nu In&Uit gevestigd is, maar ook doordeweeks zijn muziek en cultuur een constante ten huize Lasure-Mussels. Clara en jongere broer Hendrik starten als kleuters met viool (‘hij vroeg me bij elk winkelbezoek of ik nu eindelijk ook een viool zou kopen’), waarna de piano definitief de hoofdrol opeist. ‘Ik was begonnen met piano, terwijl Hendrik nog viool speelde, maar je zag hem steeds verliefder lonken naar die piano. Op den duur werd ik letterlijk verdreven van dat klavier.’

Dizzy & Werner

Terwijl Clara uitdrukkelijk de breedte opzocht – beeldende kunst, (pop)muziek, zang, woord, maar ook sport – werd Hendrik na een toevallige flard Dizzy Gillespie een jazz kitten. ‘Toen Hendrik Dizzy en de jazzpiano ontdekte, werd jazz zijn ding, en hij bleek een sponske te zijn.’ Clara haalt het ongelofelijke toeval aan dat Hendrik in de academie van Knokke in de les zit met Harrison Steingueldoir en Bram De Looze. ‘Daar krijg je nietsvermoedend drie uitzonderlijke talenten samen, die in geen tijd iedereen naar huis speelden.’

 It’s a family affair

De jazz sijpelt binnen, maar klassiek blijft een hoofdzaak, en tegenwoordig zelfs echt een family affair. ‘Voor het eerst heb ik samen met mijn ouders een abonnement barok gekocht in het Concertgebouw. We zijn er normaalgezien de mensen niet naar om ver op voorhand concerten te plannen, maar na de lange pauze lijken we echt wel extra gretig. En we hebben er echt deugd van. Het concert van a nocte temporis bijvoorbeeld, dat was fantastisch.’ Ook Els geniet van die uitjes met haar (man en) dochter. ‘Onze relatie is veranderd, Clara is een volwassen vrouw geworden, en het is heerlijk om dit samen te kunnen doen. Dat ze hier ook stage loopt, en dat Hendrik hier op het podium stond, vervult mij echt met trots. Het maakt mijn band met het Concertgebouw nog persoonlijker.’

Venster op de toekomst

Die hechte band staat een gezonde dosis reflectie gelukkig niet in de weg want – jazeker! –Clara en Els hebben wensen en aanbevelingen voor ons jubilerende kunstenhuis. ‘Ik hoop dat het voor jongeren vanzelfsprekender wordt om hier binnen te lopen. Ik heb veel vrienden met een brede muzieksmaak die hier vanalles zouden kunnen ontdekken, maar ze lijken de weg (nog) niet zo gemakkelijk te vinden. Op dat punt zijn er nog heel wat kansen.’ Els ziet het nog breder: ‘Ik weet dat iedereen hier welkom is, maar het Concertgebouw mag dat voor mijn part nog veel luider verkondigen. Iedereen moet hier durven en willen binnenkomen.’ En dan klinkt alsnog heel voorzichtig en lacherig een liedje. Vensters op Brugge, heet het, en Els en Joris schreven het met onze ramen in gedachten voor de kleuterklasjes van hun kinderen. Iets met een nieuwe blik op wat je al denkt te kennen. Onze fotograaf weet meteen waar zijn camera en modellen neer te planten.