Malón / a Folia Ballet de Lorraine / Ayelen Parolin / Marco da Silva Ferreira

Ayelen Parolin (AR) is een Argentijnse choreograaf en danser die in Brussel woont en werkt. In 2000 vertrok ze naar Europa om een opleiding te volgen in Montpellier. Vervolgens begon ze haar carrière als performer en werkte met onder anderen Mathilde Monnier, Jean-François Peyret, Mossoux-Bonté, Alexandra Bachzetsis, Mauro Paccagnella en Louise Vanneste. Sinds 2003 ontwikkelt ze haar eigen choreografisch werk onder de naam RUDA. Van haar autobiografische solo 25.06.76 tot groepsstukken als DAVID (2011), Hérétiques (2014), Nativos (2016), Autoctonos (2017) en WEG (2019): Parolin creëerde een veelzijdig oeuvre waarin tegenstrijdigheden een centrale rol spelen en de complexiteit van de menselijke identiteit wordt blootgelegd. Haar werk balanceert tussen verschillende esthetieken en universa, zonder zich te willen vastpinnen op één stijl of categorie. Parolin wordt geregeld uitgenodigd door gerenommeerde gezelschappen en creëerde werk voor onder meer de KNCDC (Korean National Contemporary Dance Company), het Ballet National de Marseille en Carte Blanche (Noorwegen). Naast haar voorstellingen organiseert ze laboratoria waarin ontmoeting, uitwisseling en nieuwe vormen van collectieve creatie centraal staan. Ze heeft ook bijzonder veel aandacht voor transdisciplinaire samenwerkingen, zoals met componist-pianiste Lea Petra en natuurkundige Pierre Dauby. Voor haar werk ontving ze de SACD-prijs (2016) en de Prix de la Critique (2017, voor Nativos). In 2017 werd ze geselecteerd als Fellow van de Pina Bausch Foundation. Van 2017 tot 2020 was haar gezelschap artist-in-residence bij Charleroi Danse. Sinds 2022 geniet haar compagnie structurele steun van het Théâtre National Wallonie-Bruxelles.

Marco da Silva Ferreira (PO) is afkomstig uit Portugal en behaalde in 2010 een diploma kinesitherapie aan het Instituto Piaget in Gaia, al werkte hij nooit als kinesist. Wat begon met competitiezwemmen in 1996, evolueerde vanaf 2002 naar een focus op de podiumkunsten. Hij leerde zichzelf heel wat urban, street, club en pop dansvormen aan. In 2010 won hij de Portugese editie van So You Think You Can Dance en vervolgens werkte hij als danser met choreografen zoals André Mesquita, Hofesh Shechter, Sylvia Rijmer, Tiago Guedes, Victor Hugo Pontes en Paulo Ribeiro. Zijn choreografisch debuut Hu(r)mano (2013) markeerde het begin van zijn traject als maker. Met BROTHER (2016) ontwikkelde hij een duidelijker eigen artistiek profiel. Vervolgens realiseerde hij onder meer Bisonte (2019), Corpos de Baile (2020) voor de Companhia Nacional de Bailado, en SIRI (2021), een coproductie met filmmaker Jorge Jácome. In 2022 creëerde hij førma Inførma in samenwerking met het Zuid-Afrikaanse gezelschap Via Katlehong, Fantasie Minor met steun van het Centre Chorégraphique National de Caen, en C A R C A S S, geselecteerd door de Big Pulse Dance Alliance. Zijn meest recente werk, a Folia (2024), werd gecreëerd voor het Franse Ballet de Lorraine. In september 2025 gaat Fcking Future* in première tijdens de Biennale de la Danse in Lyon. Marco da Silva Ferreira was een tijdlang verbonden aan het Teatro Municipal do Porto (2018-2019) en aan het Centre Chorégraphique National de Caen en Normandie (2019-2021), en is momenteel associate artist bij Maison de la Danse in Lyon (2023-2025).

Ritme, rave en gemeenschap

Een pulserende zoektocht naar een ander soort samenzijn

Wat gebeurt er als hedendaagse choreografen zich buigen over de oeroude kracht van sociale dansvormen? In deze double bill brengen Ayelen Parolin (Malón) en Marco da Silva Ferreira (a Folia) elk hun eigen antwoord: een choreografisch voorstel over verbondenheid, gemaakt in ritme, verschil en samenzijn. Beide choreografen putten daarvoor uit recreatieve dansvormen, van volksdans tot clubbing. Parolin brengt een dansante collage van verschillende stijlen en karakters: een uitbundige wanorde waarin frictie en tegenstellingen het vertrekpunt vormen voor een steeds wisselende groepsdynamiek. Da Silva Ferreira laat urban dansstijlen, hedendaagse dans en volksdans met elkaar versmelten. Zijn choreografie onderzoekt hoe collectieve energie kan fungeren als een motor voor transformatie – balancerend tussen herinnering en vernieuwing, extase en politiek gebaar. Beide choreografen dagen uit om verder te kijken dan conventionele beweging, en tonen hoe dansvormen nieuwe manieren van samenzijn kunnen openen. Twee dansuniversums die elk op hun eigen manier het gemeenschappelijke herdenken.

Beide choreografen tonen hoe dansvormen nieuwe manieren van samenzijn kunnen openen.

Malón (Ayelen Parolin)

Met Malón – een woord dat in het Argentijns-Spaans verwijst naar een plotselinge, massale stormloop – nodigt Ayelen Parolin uit tot een feestelijke invasie van lichamen, gedreven door plezier, energie en ontmoetingsdrift. Niet conflict of geweld, maar de vreugdevolle intensiteit van samenkomen staat centraal: Malón wordt een collectieve viering van beweging, waarin ieder lichaam zijn eigen pad volgt. Op scène verzamelt Parolin 23 performers in een levend patchwork van stijlen, ritmes en persoonlijkheden. Vanuit een collageachtige aanpak vermengt ze talloze bewegingstalen, geplukt uit uiteenlopende tradities en hedendaagse invloeden. Ze bouwen aan een landschap waarin verschillen niet gladgestreken worden, maar voluit naast elkaar bestaan in hun eigen onmiskenbare eigenheid. ‘In creatie draait het voor mij in de eerste plaats om de ontmoeting’, zegt Parolin. En precies dat vormde de kern van het creatieproces: een geleidelijke ontdekkingstocht waarin 23 individuen — elk met een eigen ritme, verhouding tot beweging en idee van plezier — elkaar opzochten, uitwisselden, botsten en verbonden.

Veelstemmigheid is de motor van Malón. Parolin zoekt geen eenduidige vorm of boodschap: de voorstelling weigert uniformiteit en omarmt het meervoudige, het gefragmenteerde. Elk lichaam, elke beweging draagt een eigen geschiedenis, een eigen pulsatie. De kracht van Malón ligt precies in die veelheid: een gemeenschap in beweging waarin verschillen resoneren zonder volledig samen te vallen.

In Parolins oeuvre keren contrast, meervoudigheid en het weigeren van vaste vormen steeds terug. Ze laat tegenstellingen niet botsen uit provocatie, maar om de complexiteit van het mens-zijn tastbaar te maken. Ook Malón past in dat parcours: geen strak gecomponeerd geheel, maar een levend organisme waarin ieder lichaam beweegt op eigen ritme, en waar ontmoeting belangrijker is dan overeenstemming. Zo bouwt Parolin gestaag verder aan een choreografisch denken waarin het collectieve altijd open blijft – voor nuance, voor frictie, voor verandering.

a Folia (Marco da Silva Ferreira)

In a Folia keert Marco da Silva Ferreira terug naar de Portugese volksdanstraditie van de 15e eeuw: de folia – een uitbundige, extatische dans die haar oorsprong vindt in rurale rituelen rond vruchtbaarheid en feest. Vanuit zijn achtergrond als voormalig topsporter en autodidactisch choreograaf, gevoed door stedelijke en populaire invloeden, creëert hij geen nostalgische reconstructie, maar een levendige ontmoeting waarin trance, techno en volksritmes samenvloeien tot een hedendaagse collectieve roes.

De folia ontstond uit volksbijeenkomsten waaarbij herders en herderinnen dansten in snelle, chaotische bewegingen. Volgens historische bronnen, zoals Sebastián de Covarrubias (1611), werden tijdens deze festiviteiten mannen, verkleed als vrouwen, op de schouders rondgedragen – wat bijdroeg aan de uitbundige en ontregelende sfeer van het feest. Vrij van sociale conventies rond gender of klasse ontvouwde de folia zich als een uitbarsting van bevrijding. Die geest van collectieve extase vormt het uitgangspunt voor a Folia, waarin Ferreira de historische feestcultuur spiegelt aan hedendaagse dansvormen uit club- en streetdance: ruimtes waar vrijheid, identiteit en gemeenschap telkens opnieuw worden uitgevonden.

Marco da Silva Ferreira's choreografische basis ligt in sociale dansen buiten de dansacademia: een fysieke praktijk ontstaan uit streetdance, clubcultuur en battle-energie, die in a Folia samenkomt tot een roes waarin trance, traditie en hedendaagse ritmes elkaar versterken. Ondersteund door de elektronische klanken van Luís Pestana, geïnspireerd door de barokke lijnen van Arcangelo Corelli’s La Folia, bouwt Ferreira deze dynamiek uit tot een steeds intensere collectieve ervaring, waarin dans als daad van verzet tegen sociale en politieke grenzen wordt gevierd.

Dans wordt hier meer dan een feest van ritme en energie: a Folia herbevestigt dans als politieke daad, als levende kracht om samenleven telkens opnieuw vorm te geven. Deze zoektocht naar beweging als motor van verandering was al voelbaar in zijn eerdere werk C A R C A S S (2022), en krijgt in a Folia een nieuwe, uitbundige uitdrukking.

Louise Raes