Triptych Peeping Tom

Gabriela Carrizo & Franck Chartier: concept & regie
Konan Dayot, Fons Dhossche, Lauren Langlois, Panos Malactos, Alejandro Moya, Fanny Sage, Eliana Stragapede & Wan-Lun Yu: dansers
Thomas Michaux: artistieke assistentie
Raphaëlle Latini: geluidsdramaturgie
Raphaëlle Latini, Ismaël Colombani, Annalena Fröhlich, Louis-Clément Da Costa & Eurudike De Beul: geluidscompositie & arrangementen
Tom Visser: lichtontwerp
Gabriela Carrizo & Justine Bougerol: decorontwerp
Seoljin Kim, Yichun Liu & Louis-Clément Da Costa: kostuumontwerp
Sara van Meer, Lulu Tikovsky & Wu Bingyan: uitvoering kostuums
Giuliana Rienzi: technische coördinatie
Bram Geldhof & Ilias Johri: lichttechniek
Tim Thielemans & Jonas Castelijns: geluidstechniek
Thomas Dobruszkes: stage manager
Clement Michaux & Kato Stevens: stage assistant
Lisa Gunstone & Robin Appels: productiestage
Amaury Vanderborght: tourmanager
Helena Casas: productiemanager
Sébastien Parizel: communicatiemanager
Veerle Mans: zakelijk leider

productie: Peeping Tom
coproductie: Opéra National de Paris, Opéra de Lille, Tanz Köln, Göteborg Dance and Theatre Festival, Théâtre National Wallonie-Bruxelles, DE SINGEL (Antwerpen), GREC Festival de Barcelona, Festival Aperto / Fondazione I Teatri (Reggio Emilia), Torinodanza Festival / Teatro Stabile di Torino – Teatro Nazionale (Turijn), Dampfzentrale Bern, Oriente Occidente Dance Festival (Rovereto)
met de steun van de Vlaamse overheid
met de steun van de Tax Shelter van de Belgische Federale Overheid

--

Triptych: The missing door, The lost room en The hidden floor (2020)

Gebaseerd op Adrift, een creatie met de dansers van NDT I: Chloe Albaret, Lydia Bustinduy, César Faria Fernandes, Fernando Hernando Magadan/Spencer Dickhaus, Anna Hermann, Anne Jung, Marne Van Opstal, Roger van der Poel, Meng-ke Wu, Ema Yuasa/Rena Narumi, met artistieke assistentie door Louis-Clément Da Costa, Seoljin Kim en Yi-Chun Liu

Triptych is een dansdrieluik van het Belgische danstheatergezelschap Peeping Tom. Het werd initieel gemaakt voor het Nederlands Dans Theater onder de titel Side B: Adrift. Nu danst Peeping Tom met eigen dansers een herbewerking van het drieluik onder de titel Triptych. Het choreografenduo Gabriela Carrizo en Franck Chartier drijven in deze voorstelling hun karakteristieke danssuspense tot ongekende hoogte.
De trilogie bestaat uit drie afzonderlijke stukken die samen een geheel vormen: The Missing Door (2013), The Lost Room (2015) en The Hidden Floor (2017). Overkoepelende thema's, symboliek en personages vormen de rode draad. The Missing Door gaat over de zoektocht naar identiteit en de constructie van persoonlijke geschiedenissen. The Lost Room behandelt het verlies van herinneringen en de grens tussen realiteit en fantasie. The Hidden Floor zoekt de donkere kanten van de menselijke psyche en de worsteling met de eigen demonen op
Het publiek wordt ondergedompeld in de geest van één man die je meeneemt op cruise. Het leven gaat aan hem voorbij als in een film; of misschien is het de film des levens van andere mensen, sommigen uit het verleden, anderen die uit de komt. In de hutten en in de gangen van deze oceaanstomer begint de labyrintische reis die Triptych is.
Elk stuk van het drieluik speelt zich af in een andere ruimte. Eerst worden we meegenomen in een kamer omringd door kajuitdeuren, dan in een slaapkamer en tot slot op het dek aan de bar van het zinkende schip. Personages verdwijnen in liften en meubilair, verdrinken in herinneringen en verdriet of vinden verloren liefdes terug, helaas wel veranderd of vermorzeld. Niets is wat het lijkt. De Volkskrant maakte de passende analogie: ‘Twin Peaks meets Titanic.’

The Missing DoorIn het eerste deel, The Missing Door, toont Gabriela Carrizo twee parallelle dimensies door fantasie en werkelijkheid in elkaar te vervlechten. We zijn als publiek getuige van de laatste minuten van een leven, die zich afspelen in het schemergebied tussen leven en dood. Een stervende man probeert angstig de weg door het fijnmazige doolhof van zijn gedachten te vinden. Hij ontmoet verschillende personages en situaties die hem helpen zijn geheugen te herstellen en zijn identiteit te begrijpen. Naarmate hij dieper graaft, ontdekt hij dat de grens tussen realiteit en fantasie steeds vager wordt. Terwijl deze soundscapes van alledaagse geluiden veranderen in verloren ritmes, voert de man een eenzame strijd met tijd, ruimte en diegenen die afwezig zijn.

‘Peeping Tom houdt ons een spiegel voor in deze voorstelling die ons confronteert met de absurditeit en de verontrustende vreemdheid van het dagelijkse leven.’

The Lost Room

Franck Chartiers The Lost Room introduceert verschillende personages die op het eerste zicht geen verband met elkaar houden. Naarmate het verhaal zich ontvouwt, ontdekken we dat hun levens op complexe manieren met elkaar verweven zijn. Het is een fascinerend en intrigerend stuk dat de kijker meeneemt in de complexe en vaak verwarrende wereld van menselijke relaties. The Lost room laat zien hoe gebeurtenissen uit het heden en de blik op de toekomst van invloed kunnen zijn op hoe we ons het verleden herinneren. Mentale processen vervormen ons verleden en worden onjuist teruggehaald, ook al denken we correct te onthouden.

The Hidden Floor

The Hidden Floor is het derde en laatste deel van de Triptych-trilogie. Een oude man gaat door een rouwproces dat mythische proporties aanneemt. Zijn tranenmeer vormt een oceaan waarin het cruiseschip is lekgeslagen. De gezamenlijke reis op hetzelfde schip is het enige element dat de volkomen verschillende karakters met elkaar verbindt. Ze houden zich vast aan een laatste sprankje hoop in hun tocht naar hun collectieve lot. Terwijl ze weerstand bieden aan de overweldigende kracht van de natuur, laten ze uiteindelijk alle verzet varen. De utopie van de plezierreis is omgeslagen in het tegenovergestelde. De passagiers zijn overgeleverd aan dystopische krachten die ze niet beheersen.

Suspense van het hoogste niveau

Triptych heeft geen specifieke soundtrack of muziekstukken die erin gebruikt worden. In plaats daarvan maakt het choreografenduo gebruik van verschillende geluidseffecten en atmosferische geluiden om de sfeer van de voorstelling te bepalen. Zo kan je een regenbui, gekraak van takken of zacht gefluister van de performers herkennen. De soundscape wordt gebruikt om de sfeer en emoties over te brengen. Ze stuurt de bijwijlen griezelige choreografie.
Kenmerkend voor het werk van Peeping Tom is dat ze hun acrobatische dansers in spectaculaire en hyperrealistisch decors plaatsen. De cinematografische, hyper-gedetailleerde decors worden zo een personage op zichzelf, naast de acht dansers die bij Peeping Tom hebben ingescheept. De uitgesproken karakters in het werk vereisen een hoge gevoeligheid en empathie van de dansers. In Triptych verandert het decor voor je ogen tussen de delen. Het is een mooie vondst die op inventieve wijze verbeeldt dat herinneringen kabbelen op de grens tussen droom en werkelijkheid.
Peeping Tom houdt ons een spiegel voor en de humor komt voort uit de wrijving die we allemaal voelen in deze confrontatie met de absurditeit en de verontrustende vreemdheid van het dagelijkse leven.

— Elia Baele voor De Zendelingen, een productiehuis voor multimediale content over podiumkunsten en een collectief van freelancers die werken rond omkadering

‘In Triptych waagt Peeping Tom zich diep in de menselijke ziel.’

– Het Parool