Into the Hairy L-E-V Dance Company (Sharon Eyal / Gai Behar)

Sharon Eyal en Gai Behar vormen een innovatief makersduo in de hedendaagse danswereld. Met hun eigenzinnige en unieke (dans)taal veroverde hun gezelschap L-E-V de afgelopen jaren de Europese danspodia. Ze werken niet alleen samen met de grootste danshuizen, maar gaan ook buiten de traditionele danswereld interessante samenwerkingen aan met grote namen zoals de muziekband The National en het modehuis Dior. 
Voor hun nieuwste creatie Into the Hairy sloegen Eyal en Behar de handen in elkaar met muzikant en producer Koreless (Lewis Roberts), die de integrale soundtrack van de voorstelling voor zijn rekening nam. Voor de kostuums werkten ze opnieuw samen met Maria Grazia Chiuri, hoofdontwerper bij Dior. Into the Hairy ging deze zomer tijdens Montpellier Danse in première en ontving al tal van lovende kritieken. 

Eigenzinnig en uniek 

L-E-V schuwt hokjes en definities, zo noemt Sharon Eyal zich liever geen choreografe. Ze omschrijft wat ze maakt liever als een droom of magie dan choreografie. Ook de term hedendaagse dans neemt ze liever niet in de mond. Haar werk grijpt terug naar tal van invloeden, van ballet tot rave-dancing. Twee erg persoonlijke inspiratiebronnen, want Eyal heeft al van kinds af aan een grote fascinatie voor ballet en haar levens- en artistieke partner Behar was een van de spilfiguren in de clubbing scene van Tel Aviv. Het duo leerde elkaar kennen op een rave, werd verliefd en besloot kort daarna om samen te werken. Ook duiding over specifieke inspiratiebronnen krijgen we van de makers niet te horen. Telkens wanneer er aan Eyal gevraagd wordt waar ze de inspiratie voor haar creaties haalt, heeft ze hetzelfde antwoord klaar: ‘my inspiration comes from life, naturally. For me, life is the most inspiring film. I am inspired by everything around me.’

Van ballet naar gaga 

Als kind was het Eyals droom om balletdanseres te worden. Tijdens haar kinderjaren en als tiener oefende ze intensief klassiek ballet uit en kon ze zich uren verliezen in oude video-opnamen van klassieke balletstukken. Het systeem en de wiskunde ervan hebben haar altijd sterk aangetrokken. Ook al sloeg ze snel de weg van de hedendaagse dans in, toch liet ze het ballet nooit helemaal achter zich. ‘Als je het werk van L-E-V van al zijn lagen ontdoet, zie je in de kern veel romantiek en een klassieke dansvorm’, aldus Eyal. 
Op haar zeventiende verjaardag vervoegde Eyal het dansgezelschap Batsheva. Slechts twee weken later werd choreograaf Ohad Naharin, later ook wel gekend onder de naam Mr. Gaga, er aangesteld als artistiek directeur. Er ontstond al snel een diepgaande artistieke relatie tussen de twee; een samenwerking die maar liefst 23 jaar zou blijven duren. Zo was Eyal vanaf het prille begin nauw betrokken bij de ontwikkeling van Naharins bewegingstaal die ‘Gaga’ wordt genoemd. Gaga is ondertussen uitgegroeid tot een gerenommeerde en veelgebruikte danstraining.
Eerder dan trainen op het kopiëren en uitbeelden van bewegingen, zoekt Gaga naar bewegingen die ontstaan vanuit improvisatie, gevoel en dansplezier. Verstarde bewegingsregels worden doorbroken, zonder dat er andere voor in de plaats komen.
Na haar lange carrière als danseres, gaat Sharon Eyal binnen het gezelschap ook aan de slag als choreografe en neemt ze voor twee jaar het directeurschap op zich. Het spreekt voor zich dat haar carrière bij Batsheva haar danstaal sterk heeft beïnvloed. Zelfs beschrijft ze de Gaga-training als uniek en puur omdat het de vrijheid geeft om dicht bij jezelf te blijven.

Extremen en intensiteit

Net omdat Eyals taal vanuit gevoel ontstaat, valt het niet altijd makkelijk onder woorden te brengen. Zelf zegt ze: ‘I cannot explain what I make. It comes from my gut.’ Wat ze wel kan zeggen, is dat ze steeds op zoek gaat naar een ‘totaalgevoel’. Ze komt daartoe door te vertrekken vanuit geïmproviseerde bewegingen om die dan vervolgens strikt af te lijnen, met een grote nadruk op techniek. Dat klinkt in eerste instantie contradictorisch, maar voor Eyal is dat net heel erg logisch. Extreme fysicaliteit leidt volgens haar namelijk automatisch tot grote emoties, emoties die niet uitgelegd kunnen of moeten worden: ‘There are big emotions within the bodies. I believe, it doesn´t need a story, much more its priority shows the actual expression through the bodies and muscles.’
Ook de kostuums, de nauw aansluitende bodysuits die ondertussen een signatuur zijn voor L-E-Vs werk, dragen bij aan dat idee. De kostuums functioneren als een tweede huid. Elke beweging en spier blijft zichtbaar. De kostuums benadrukken wat Eyal van haar performers eist: een oprechtheid, een fragiliteit en een intensiteit waarmee de dansers hun innerlijke wereld veruiterlijken naar het publiek. 

Louise Raes voor De Zendelingen