Top 3 seizoen 25/26

Van vliegeren in Afghanistan tot touwtjespringen in Congo en schaduwspel in Nepal: de video’s van Francis Alÿs tonen de universele kracht van kinderspelen uit verschillende culturen. De kinderen creëren met minimale middelen hun eigen wereld, vaak in politiek en sociaal beladen omgevingen. Je ontdekt deze meesterwerken in een ruimtelijke opstelling met diverse videoschermen, op de tonen van vier nieuwe composities gespeeld door een ensemble dat zich verplaatst op het ritme van Alÿs’ kunst.

Halleluja voor Händel en zijn Messiah, maar ook voor de uitgelezen cast die zich onder leiding van Stephan MacLeod aan dit meesterstuk waagt. Naast klasbak Alex Potter betreedt Jeanine De Bique voor de tweede keer dit seizoen de scène van de Concertzaal. De engelen uit Genève maken de magie van deze kerstvreugde compleet.

Een Mona Lisa-hoodie, kousen met de waterlelies van Monet … Alexander Vantournhout duikt in zijn souvenircollectie en tovert er een voorstelling uit. Broekspijpen muteren tot galajurken, ritssluitingen openen nieuwe dimensies, mouwgaten duiken op onverwachte plekken op. Wat eerst roerloos aan een kledinghanger bengelde, ontvouwt zich met acrobatie, dans en fantasie tot een meeslepend tafereel. Voor kleine kijkers met grote ogen!

Samen met een technoloog van het befaamde Massachusetts Institute of Technology (MIT) onderzoekt de Thaise choreograaf Pichet Klunchun hoe het gebruik van AI tot een nieuwe vorm van choreograferen kan leiden. Op basis van een reeks poses uit de klassieke Thaise dans ontwikkelt zich een interactie tussen danser en machine. De vier live dansers sturen hun avatars aan en reageren op de kinetische output die ze ontvangen. Een spel van actie en reactie met een precisie die refereert aan de iconische choreograaf Merce Cunningham.

De mogelijkheden van AI fascineren choreograaf Cassiel Gaube mateloos. Na een toonmoment tijdens Bits of Dance 2023 werkt hij volop aan een ambitieuze groepscreatie rond dat thema. Hij ontwikkelt een choreografisch algoritme en verkent in de solo Moteur de potentiële kruispunten van uiteenlopende dansstijlen – van ballet over postmodern en hedendaags tot house dance. Zo brengt hij hun kinetische mogelijkheden in kaart.

Wat gebeurt er als je dans creëert met een lichaam dat zich totaal anders gedraagt en reageert dan je eigen lichaam? Als een lichaam dat door jarenlange balletopleiding gedisciplineerd is, beweegt met een lichaam dat omgaat met de symptomen van hersenverlamming: gebrekkige en ongecontroleerde bewegingen, slapheid of spasmen …? Dit duet – op live muziek van Pak Yan Lau – legt niet de nadruk op verschillen. Het is niet opgezet als een botsing tussen tegenovergestelde identiteiten, maar wil net een alternatief bieden.

Na haar feministische blik op de figuur van de nimf vorig seizoen, reist Barsacq ditmaal naar de middeleeuwen. Daar graaft de choreografe in de manuscripten van Kassia van Constantinopel, een non uit de 9e eeuw en een van de eerste vrouwelijke componisten ooit wier partituren bewaard bleven. Op de scène verzamelen acht artiesten, zowel dansers als zangers, die vertrekken vanuit het leven en de vergeten werken van Kassia.

Opkomend talent Thomas Vantuycom zet volop in op dans die barst van beweging, snelle wissels en sterke ritmes. Samen met drie andere dansers creëert hij een kwartet op steroïden. Hoewel hun energie en overvloed aan beweging duidelijk geïnspireerd is door urban dance, blijven ze in hun bewegingstaal toch trouw aan zichzelf en aan het hedendaagse dansidioom. Een soundtrack van gitaren zorgt voor de nodige groove.

De Australische choreograaf Adam Linder woont en werkt in Berlijn en Los Angeles. Na een klassieke opleiding werkte hij onder meer samen met Meg Stuart. Vanuit die uiteenlopende achtergronden combineert hij technische perfectie met gedurfd artistiek experiment. In zijn nieuwe productie ontmoet het hippe muziekcollectief Solistenensemble Kaleidoskop een groep internationale dansers op een speciaal voor hen geschreven partituur van de hedendaagse componist Ethan Braun. Tournament tilt het historische huwelijk tussen muziek en dans naar een hoger niveau.

In Último Helecho vormt het Franse multitalent François Chaignaud een dansduo met de Argentijnse zangeres en componiste Nadia Larcher. Ze delen de scène met zes muzikanten uit het folk- en barokrepertoire. Via onderzoek naar Argentijnse folklore leggen ze identiteitskwesties aan beide kanten van de Atlantische Oceaan bloot. Volkse dans- en muziekgenres als zamba, chacarera en cueca zijn het vertrekpunt van hun samenwerking en meteen ook de vrucht van een complexe geschiedenis tussen Zuid-Amerika en Europa.

Middenin de huidige geopolitieke, ideologische en ecologische crises onderzoekt Benjamin Kahn de onbeschaamde en krachtige expressie van de schreeuw. Of die nu gevuld is met woede, plezier, pijn of stilte, een schreeuw staat voor alles wat ondraaglijk, dringend en noodzakelijk is in ons leven. Het is een barst in tijd en ruimte die ons opnieuw naar stiltes laat luisteren. De ijzersterke Sati Veyrunes glijdt van de ene staat van zijn in de andere, van trance over verzet naar extase, en neemt het publiek mee op die unieke trip.

De Franse choreograaf en kersverse Dans in Brugge-Maker Guilhem Chatir herdenkt zijn solo Vertiges speciaal op maat van de Kamermuziekzaal. We zien een menselijke figuur in een verlaten landschap. Een lichaam dat zich overgeeft aan een val zonder einde: lichtheid en zwaarte, spanning en ontspanning wisselen elkaar af. De sombere klanken van de Tweede partita van Bach en het aanhoudende motief van zijn Chaconne versterken de spanning van de voortdurende herhaling.

Woede is een duale kracht: enerzijds destructief, anderzijds een katalysator voor verandering. Lisbeth Gruwez put voor Tempest uit martial arts en zet ruwe energie om in gerichte kracht. Daarbij schakelt ze tussen controle en loslaten, weerstand en flow. Tempest onderzoekt hoe je een storm kunt verwelkomen in plaats van er weerstand aan te bieden. Het is een dans in het oog van de storm, of liever, een dans die een oog opent in de storm: één enkel, gloeiend punt.

In zijn nieuwe werk onderzoekt Stanley Ollivier de kracht van gemeenschappen waarin mensen van kleur zich thuis voelen. Die persoonlijke en collectieve verhalen gebruikt hij om bekende choreografische vormen te herdenken. Samen met performers Lily Brieu Nguyen en Mamadou Wagué verkent hij de wisselwerking tussen het alledaagse leven, sociale veranderingen en het lichaam. Via dans ontstaat zo een intieme, fysieke taal die de behoefte aan een beschermde en veilige ruimte tot uitdrukking brengt.

In 2010 was er de split-screen choreografie For Edward Krasinski. Twee dansers dansten simultaan een solo, gecreëerd door twee verschillende choreografen en opgedragen aan de kunstschilder Krasinski. Vandaag brengt Vanrunxt een ode aan de avant-garde kunstschilder Blinky Palermo, ditmaal samen met Georgia Vardarou. Ze schrijven elk een solo voor een danser en zetten die simultaan naast elkaar op het podium, op elektronische composities van Daniel Vanverre en Raphael Malfliet. Ongerijmd en puur.

Christos Papadopoulos veroverde vorig seizoen nog talloze dansharten met het adembenemende Mycelium. In zijn nieuwste creatie neemt hij ons met tien dansers mee naar de onbekende podiumdelta van poëzie en dans. Hij gaat op zoek naar een nieuwe esthetiek en fysieke expressiviteit via een choreografie geïnspireerd door woorden. De inspanning laat de ademhaling van de dansers steeds luider klinken, tot ze transformeert in stemgeluid en de beweging aanstuurt. Uit beweging vloeit geluid, uit geluid beweging.

‘Wat wil je worden als je later groot bent?’ vragen de volwassenen keer op keer. ‘Ridder. En vader’, antwoordt het kleine meisje. Haar vastberadenheid veroorzaakt een wonder. Want wie ridders zegt, denkt aan middeleeuwse mannen. En wie Sollazzo zegt, zegt eveneens middeleeuwen. Tijdperken verschuiven, ongewone instrumenten verschijnen. Sollazzo bundelt de krachten met een Spaans mime- en acteerduo voor een verhaal vol empathie, lichtheid en humor.

‘Klassiekers’ vinden we in alle genres. Iedereen kent ze en ze worden gewaardeerd over alle generaties heen. Alexandre Tharaud presenteert een Turkse Mozart en een pittige Rameau. Kers op de taart is een gulle selectie aan Franse chansonniers (in elke zin van het woord), van Erik Satie en Francis Poulenc tot Jacques Brel en Édith Piaf. Een recital met de Franse slag: eigenzinnig en charmant, en met een obligatoire scheut improvisatie.

Al meer dan 750 jaar inspireren de literaire werken van de Perzische dichter en soefi-mysticus Jalal ad-Din Rumi, waarin hij schrijft over thema’s als migratie, mentale gezondheid en tolerantie. Zijn ontmoeting met de derwisj Shams-e Tabrizi liet diepe sporen na. Een compositie van Osama Abdulrasol verdiept zich in het leven van Rumi en Shams en begeleidt een voorstelling met een uniek decor, wervelende dans, tijdloze poëzie en muziek die recht naar het hart gaat.

Voor deze jubileumeditie van Jazz Brugge zetten we onder de vlag ‘Crossing cultures’ opnieuw ons kompas op de wereld en laten we ons inspireren en verrassen door een brede waaier aan artiesten uit alle windstreken. Met enige trots mochten we in het verleden illustere namen als Jamie Branch, Jakob Bro of James Brandon Lewis in een heel pril stadium van hun carrière op ons podium verwelkomen. Ook tijdens deze editie zal je opnieuw worden getrakteerd op muzikale ontdekkingen uit binnen- en buitenland. De volgende namen staan alvast op het menu: op zondag Craig Taborn - Tomeika Reid - Ches Smith (USA), No Tongues ft. Elsa Corre & Linda Oláh (FR), Benjamin Sauzereau & REMORQUE (FR/BE) en Clément Janinet Quartet ft. Arve Henriksen (FR/NO), op zaterdag Peter Somuah Group (Ghana/NL) en op vrijdag een gloednieuw creatieproject van saxofonist Mattias De Craene (BE), vergezeld van het Belgisch-Marokkaanse gnawa-ensemble Black Koyo (BE/MA).