LOVE CHAPTER 3: THE BRUTAL JOURNEY OF THE HEART L-E-V / Sharon Eyal

Sharon Eyal (IL) en Gai Behar (IL) vormen een innovatief duo in de hedendaagse danswereld. Eyal en Behar hebben hun gezelschap L-E-V vernoemd naar het Hebreeuwse woord voor ‘hart’. Waar Eyal jarenlang sterdanseres was bij Israëls beroemde Batsheva Dance Company (opgericht door moderne danspionier Martha Graham), vormde partyproducer Behar een spil in het nachtleven van Tel Aviv. Hun ontmoeting eind jaren ‘90 betekende een creatieve doorbraak. In 2013 begonnen ze L-E-V, omdat ze alles, van muziek tot marketing, graag zelf in de hand wilden hebben. Met Soul Chain waren ze eerder te gast bij Concertgebouw Brugge.

Sharon Eyal: creatie
Gai Behar: cocreatie
Clyde Emmanuel Archer, Keren Lurie Pardes, Rebecca Hytting, Darren Devaney, Guido Dutlih & Alice Godfrey: dans
Ori Lichtik: muziek
Maria Grazia Chiuri / Christian Dior Couture: kostuumontwerp
Alon Cohen: lichtontwerp

 coproductie: Sadler’s Wells, Ruhrtriennale, Christian Dior Couture, Julidans, Montpellier Danse, Torinodanza Festival, Carolina Performing Arts, Bold Tendencies & Young

In samenwerking met Cultuurcentrum Brugge

Powered by 

Deze voorstelling maakt deel uit van het festival December Dance

Een dansvoorstelling op de hartslag van onze tijd en samenleving

Een opeenvolging van hoofdstukken

Komt het goed met de liefde in het laatste deel van de trilogie over hartstocht? Je hoeft de eerste twee delen van de trilogie niet gezien te hebben. Choreograaf Sharon Eyal en haar groep dansers trekken je onmiddellijk naar binnen. Het eerste deel OCD Love (2013) was een tikkende tijdbom, gemaakt op het hartverscheurende gedicht van slampoëet Neil Hilborn. Hilborn vertelt over hoe hij niet kan liefhebben vanwege een obsessief compulsieve dwangstoornis. In het dreigende tweede deel Love Chapter 2 (2017) was de liefde evenmin een vrolijke bedoening. Een relatie is hard werken en op de toppen van de tenen lopen. Dit werd uitgedrukt door de monotone vuistslagen van de dansers, die balanceerden tussen angst en extase. Hoofdstuk 3 Love Chapter 3: The Brutal Journey of the Heart (2019) neemt ons mee naar de dynamische wortels van het centrale thema ‘liefde’. Zoals de titel aangeeft, is het een brute reis. Het is een onderzoek naar de onverwachte, maar wonderbaarlijke manieren waarop we genezen van wonden in het hart. Het gaat over het verlangen naar herstel, over al die wanhopige pogingen het goed te krijgen. En dat het leven soms na enige tijd toch zelf de ravage opruimt, al is het via een omweg.

Een klein leven

Voor dit derde deel liet Eyal zich inspireren door de bestseller Little Life van Hanya Yanagihara: ‘... things get broken, and sometimes they get repaired, and in most cases, you realize that no matter what gets damaged, life rearranges itself to compensate for your loss, sometimes wonderfully.’
Hanya Yanagihara | Little Life

Het lichaam aan het woord

In haar choreografieën biedt Sharon Eyal samen met haar creatieve partner Gai Behar een kijk in haar gevoelsleven. ‘Ik heb een donkere steen in mijn maag die ik naar buiten wil brengen. Het gaat over kilte, over gebrek aan verbinding, over eenzaamheid en over verdriet’, aldus Eyal.

Haar maag is de plaats waar ze haar hart situeert. Het is vanuit dit centrum van het lichaam dat haar bewegingen vertrekken. Dat zie je terugkomen in de bewegingen die van onder naar boven gaan. Vanuit maag-hart, hart-maag, hart in de maag. Het ritme breidt zich uit, de armen gaan omhoog, tot in de uiteinden van het lichaam. ‘Het is een eindeloos proces’, zegt de choreograaf, als een opeenvolging van hoofdstukken.

Een kloppend hart

Zes dansers stuurt Sharon Eyal over het zwarte podium, dat vaag vertroebeld is door mist. Het licht van Alon Cohen komt van hoog in de toneelhemel, en zoals bij een rockconcert hangen de schijnwerpers dicht bij elkaar en baden de dansers in het glinsterende licht van zeer grote shows. Ze zien er in dit licht eenzaam en verloren, begeerlijk en angstig, gevangen en tentoongesteld uit.

De zes lichamen vormen samen één kloppend hart. Ze staan op hun tenen, op en neer zijgend komen ze in beweging. Ze draaien vanuit een gelijke spanning hun schouders en gezichten opzij. De groep beweegt naar elkaar toe en gaat weer uit elkaar. Het begin is energetisch en vrolijk, met handen die vanuit armen als springveren het beeld uitspringen, schuddende billen en overdreven gezichtsuitdrukkingen. Steeds keert de groep terug naar een kluwenformatie en vormen ze samen, ineenkrimpend en zich groot makend, een hart.

Hoewel The Brutal Journey of the Heart een groepswerk is en de groep als geheel dezelfde emotionele boog maakt, springen er voortdurend dansers uit. Ze verleiden elkaar in een nachtclubachtige scène. Eyal onderscheidt zich als choreograaf omdat er gedurende de duetten en tijdens solo’s zoveel te zien is bij de andere dansers. Ieder reageert vanuit een eigen impuls; de verovering stuurt in het ene hart de vreugde aan en in het andere juist pijn. Er zijn er die het niet eens opmerken, hun hart is vol van iets anders. Hier is geen uniform ‘corps de ballet’ dat als achtergrond voor zo’n moment dient en het oog stuurt.

Je weet soms niet waar je kijken moet, net als in een dansclub. Het raadsel van dit werk schuilt in de manier waarop de geoliede groepsdynamiek ruimte maakt voor individuele momenten, en de timing daarvan.

Hartritme

De huiscomponist van het dansgezelschap, Ori Lichtik, mixte de muziek in de beste dj-stijl bij elkaar als een altijd maar doortikkend hart. Verschillende oude en nieuwere Amerikaanse, Portugese en Afrikaanse pophits mixte Lichtik samen met elektronische trance beats en zo vormen ze samen een ritmisch wervelende soundtrack. Zelfs avant-garde elektronische muziek en a-capellazang komen erin voor en zorgen voor verrassende atmosferische wendingen. De overgangen tussen de verschillende stijlen en nummers zijn zo naadloos en natuurlijk dat je als luisteraar vaak compleet verrast wordt door nieuwe muzikale inhoud. De muziek is zo bedwelmend dat je met de dansers wil meebewegen.

Het rode hart

De sensuele sfeer van de dans wordt versterkt door de huidkleurige full-body kostuums met een rood hart op de borst en zwarte pentekeningen van Maria Grazia Chiuri, hoofdontwerper bij Christian Dior couture. Ze herinterpreteerde gravures van de Duitse theoloog Daniel Cramer die verdriet, geluk, genegenheid en genezing in de kostuums vertegenwoordigen.
De kostuums drukken kwetsbaarheid uit. Geen twee outfits zijn hetzelfde en elk vertelt een ander verhaal. Ieders lidmaatschap van deze groep wordt gehomogeniseerd waardoor ze binnen dit gemeenschappelijke weefsel een organisch geheel te vormen.

— Elia Baele van De Zendelingen, een productiehuis voor multimediale content over podiumkunsten en een collectief van freelancers die werken rond omkadering.