20 jaar Concertgebouw

Een echte Noorse opera schreef Edvard Grieg nooit, ook al was het zijn innigste wens. Peer Gynt was het enige werk dat in de buurt kwam. Daarvoor schreef hij passende muziek bij de tekst van die andere grote Noor, Henrik Ibsen. Zijn droom om het volledige werk van de theaterzaal naar de concertzaal te brengen, zou hij niet meer meemaken. Pas 35 jaar geleden, toen de oorspronkelijke partituur werd teruggevonden, ging dit weer tot de mogelijkheden behoren. Brussels Philharmonic tekent voor deze zelden gehoorde versie van Peer Gynts wonderbaarlijke tocht, die Grieg illustreerde met enkele van zijn meest onsterfelijke melodieën, waaronder Ochtendstemming en In de hal van de Bergkoning.

In samenwerking met Het Banket

Toen Anne Teresa De Keersmaeker in 1980 in New York aan Violin Phase werkte, speelde er naast de muziek van Reich slechts één andere opname in de studio: de Brandenburgse Concerten van J.S. Bach. Na meer dan 35 jaar zet ze het werk met deze muziek voort. ‘Bachs muziek draagt voor mij als geen ander de beweging, de dans in zich.’ Het succesvolle barokensemble B’Rock speelt de concerti live onder leiding van violiste Amandine Beyer.

Drumming is een van Anne Teresa De Keersmaekers meest iconische choreografieën, gemaakt op de gelijknamige minimalistische partituur voor percussie van Steve Reich. De muziek vertrekt vanuit één enkel ritmisch motief dat zich vermenigvuldigt en ontplooit in een rijke variëteit aan texturen, waaronder drums, hout, metaal en stem. Reich drijft de techniek die hij reeds in Piano Phase toepaste tot het uiterste: door kleine versnellingen ontwrichten de muzikanten bijna onmerkbaar hun unisono waardoor er een eindeloos spel van canons ontstaat. In de dans ontstaat de choreografische complexiteit op een gelijkaardige manier: op één enkele bewegingszin worden eindeloze variaties in tijd en ruimte toegepast. Wanneer de muziek stopt en de lichamen tot stilstand komen, beseft de toeschouwer wat hij heeft meegemaakt: een golf van pure dans en pure klank, een draaikolk van levensenergie.

Met zijn h-Moll Messe leverde Bach een verbluffende bijdrage aan het oudste genre van de kerkmuziek: de Latijnse mis. Vijftien jaar lang was deze compositie een work-in-progress. Wat in 1733 ontkiemde als een ‘missa brevis’ – beperkt tot een Kyrie en Gloria – groeide uit tot een ‘missa solemnis’ voor vijfstemmig koor, vocale solisten en groot orkest. Daarbij grasduinde de Thomascantor naar hartenlust in zijn catalogus van geestelijke én wereldlijke cantates. De mooiste fragmenten smokkelde hij binnen in zijn hoogmis, die leest als een dwarsdoorsnede van Bachs imposante oeuvre. Zijn h-Moll Messe is een kathedraal met onverwoestbare fundamenten: nu eens ademt ze het oude contrapunt van Palestrina, dan weer de expressieve rijkdom en vitaliteit van de barok. Collegium Vocale Gent keert terug naar dit toppunt van muzikale en emotionele diepgang.

Meer info over Collegium Vocale Gent  

• Recensies 
• Facebook

Een avond in Es-groot, een toonaard die zich perfect leent voor plechtstatige grandeur. De fanfare waarmee Mozarts Tweeëntwintigste pianoconcerto opent, verraadt het al: de koperblazers spelen deze avond een glansrol. Ze trekken de romantische symfonie van Bruckner op gang met vredig hoorngeschal, tegen een gesmoord gesuis van strijkers. Geen betere gids door deze weidse klanklandschappen dan Iván Fischer, met zijn feilloos gevoel voor de spanningsbogen die deze symfonie overwelven.

Antonín Dvořák zou zijn oren niet geloven, mocht iemand hem ooit gezegd hebben dat zijn Negende symfonie de ruimte werd ingestuurd. 76 jaar na de première in Carnegie Hall in New York nam Neil Armstrong een opname ervan mee tijdens de missie van Apollo 11. Dvořák schreef in ‘de nieuwe wereld’ enkele van zijn meesterwerken, waaronder zijn laatste symfonie. Geïnspireerd door Afro-Amerikaanse negrospirituals en Indiaanse liederen en door de Amerikaanse open vergezichten bracht deze ‘tijdelijke Amerikaanse immigrant’ een symbolische ode aan zijn nieuwe verblijfplaats. Je proeft de Amerikaanse couleur locale – in een fluitsolo klinken echo’s van de spiritual Swing Low, Sweet Chariot, pauken ranselen het ritme van een indianendans. Er is echter ook steeds die typisch Tsjechische combinatie van levenslust en nostalgie die Dvořáks muziek zo onweerstaanbaar maakt.

De oevers van de Middellandse Zee zijn de bakermat van onze mythologie, filosofie en theologie, maar ook het toneel van intense conflicten. Invasies en migratie tekenen nog altijd de wortels en het leven van wie er wonen, terwijl de drie grote monotheïstische godsdiensten er hun eigen sporen trokken. Jordi Savall probeert als altijd met muziek de verbanden tussen al die volken en culturen bloot te leggen. In Mare nostrum brengt hij mondelinge tradities samen, van de Sefardische, Berberse, Griekse, Arabische, Hebreeuwse, Andalusische tot zijn eigen Catalaanse, naast genoteerde muziek uit het Italiaanse trecento en uit Ottomaanse en Griekse bronnen. Verwacht u aan een bonte mix van een ongelooflijke rijkdom. Een rijkdom die ook wij inmiddels de onze mogen noemen.

Apocalyptische visioenen, bijtende weerhaakjes, verstilde religiositeit, verscheurende wanhoop: in zijn monumentale Auferstehungs-symfonie bespeelt Mahler een enorm gamma aan emoties. Zangsolisten en koor versterken in de finale de zeggingskracht van het orkest, dat ook alleen al orkaankracht opwekt! In de handen van Iván Fischer en de zijnen wordt dit groots visioen van wederopstanding niets minder dan een louterende ervaring.

Bachs eerste Kerstmis in Leipzig, dat was een grote verantwoordelijkheid. Als nieuwe Thomascantor pakte hij uit met zijn meest indrukwekkende muziek tot dan toe. Straf, want zeven maanden lang had hij al elke week een nieuwe cantate geschreven en uitgevoerd, soms zelfs twee. En juist met kerst moest hij zich bewijzen in een stad die sinds de recente sluiting van het operahuis op haar muzikale honger bleef zitten. Het Magnificat biedt dan ook groots drama op compacte schaal, zeker in Bachs late versie met feestelijke trompetten.

Aan onze nieuwe huisartiesten Vox Luminis om op hun beurt indruk te maken. Zij maken de kerstsfeer compleet met een Magnificat-zetting van Kuhnau, een werk dat Bach ongetwijfeld ook heeft gedirigeerd. Uit Zuid-Duitsland klinkt dan nog een cantate van Pachelbel, nu vooral bekend van zijn Canon, maar in zijn eigen tijd geroemd als organist. Zonder dirigent kruipt Vox Luminis vanavond nog dieper in de muziek.

Ontdek het verhaal achter Bachs Magnificat, met tal van beeld- en luisterfragmenten!
Nagesprek met Vox Luminis

Een groep concertgangers gaat met de muzikanten van Vox Luminis in gesprek na het concert. Dit is een onderdeel van het project Dating the Artist.

Iconisch, grensverleggend en spraakmakend zijn maar enkele termen om de cultopera Einstein on the Beach te omschrijven. Hoewel componist Philip Glass en regisseur Robert Wilson dit sleutelwerk uit de 20e eeuw een opera noemden, deed geen enkel element uit de voorstelling ook maar enigszins denken aan het traditionele genre. Einstein duurt vijf uur en wordt gespeeld zonder pauzes, heeft geen plot, er zijn geen gezongen rollen en het ‘orkest’ bestaat uit synthesizers, houtblazers, een sopraan en een koor. Geheel in de geest van titelfiguur Albert Einstein zingt het koor enkel getallen en notennamen. En dat is meteen ook de sleutel tot deze raadselachtige compositie: de makers stoeien met tekens en formules die aan de kern van het bestaan raken. Een indrukwekkende cast met popzangeres Suzanne Vega, de Nederlandse kunstenares Germaine Kruip, Collegium Vocale Gent en Ictus ontrafelen dit onvergetelijke werk!

-

Twintig dansers bewegen in één ademtocht. Nu eens onderscheiden de individuen zich van de uniforme zwerm, dan lijken ze weer onderdeel van één groot levend organisme. Een keten van mensen, van stijlen, karakters en emoties. Woede, hartstocht, verlangen, afkeer … De innerlijke strijd van elke individu veroorzaakt een waaier aan bewegingen die de groep continu voortstuwt. De Israëlische Sharon Eyal veroverde de afgelopen jaren de Europese dansscene met haar intense stijl. Haar Soul Chain is dan ook de perfecte start van het dansseizoen!

 

Naar aanleiding van de ‘Week van de Duurzame Gemeente’ van 18 tot 25 september, ging de stad Brugge op zoek naar lokale helden die dagelijks duurzaam bezig zijn. Het Concertgebouw werd samen met vier andere organisaties uitgekozen tot een Brugse ‘duurzame held’ en uiteraard zijn wij nu nog extra gemotiveerd om onze naam waar te maken.
En dus belonen we je na deze voorstelling met een gratis nazicht van je stalen ros. Opgepast: inschrijven via eco@concertgebouw.be is noodzakelijk en er is maar een beperkt aantal plaatsen.

-

Deze nieuwste creatie van Australian Dance Theatre draagt de typische signatuur van choreograaf Garry Stewart: een sterke fysieke danstaal afgewisseld met elegante bewegingen, een stevige portie elektronica, knappe visuals en een vernuftig decor. The Beginning of Nature baseert zich op ritmes uit de natuur zoals dag en nacht, de seizoenen, de getijden … Twee vocalisten zingen de betoverende partituur van componist Brendan Woithe in het Kaurna, de eerste inheemse taal van de Adelaide Plains.

-

Blaffende honden, zingende koekoeken en ronkende dronkaards, Antonio Vivaldi zette ze allemaal zorgvuldig op muziek in zijn legendarische kwartet van vioolconcerti, De Vier seizoenen. Niet minder legendarisch – nu al! – is de violist die B’Rock naar Brugge haalt voor dit project vol beeldende en verbeeldende muziek. Het was in deze Concertzaal dat Dmitry Sinkovsky ooit het concours van het MAfestival won, en in één flitsende beweging ook de harten van het publiek.

Zowel Shostakovich als Prokofiev moesten heel hun leven lang het moeilijke evenwicht zien te bewaren tussen hun artistieke vrijheid en het autoritaire Russische regime. Shostakovich bekwaamde zich dan maar in het schrijven van muziek waarvan het regime de soms bitsige en donkere ondertoon niet zou herkennen. Volledig uitgeput door de constante verantwoordingen en de dreiging, hield Prokofiev op met componeren. Het was de jonge Mstislav Rostropovich die hem inspireerde voor zijn geniale cellosonate. Stof genoeg voor een meeslepend gesprek met expert ter zake, Francis Maes, over de slappe koord die beide Russische componisten moesten bewandelen.

Telkens weer verbaast Grigory Sokolov zijn publiek met de omvang van zijn repertoire en zijn grote muzikale kracht. Met weinig pedaal en des te meer superieur vingerwerk, tovert hij uit de moderne concertvleugel een immense variëteit aan klankkleuren. De ritmische vrijheid en de elasticiteit van zijn frasering zijn ongeëvenaard. Wie Sokolov ooit aan het werk hoorde, herinnert zich bovenal het naturel van zijn interpretaties, de kern van zijn muzikale credo. Welk repertoire hij ook speelt, van Bach tot Chopin, van Beethoven tot Ravel, het klinkt telkens gloednieuw.
Sokolov weet met een onaantastbaar muzikaal gezag wat hij doet en waarom hij dat doet. Geen frictie tussen droom en daad, geen ruimte voor twijfel en onzekerheid. Hij is volkomen één met zichzelf, de vleugel en de muziek. Le Figaro formuleerde het als volgt: ‘Er is Sokolov, en er zijn de pianisten.’

-